ważny link Hamulec bębnowy
Hamulec bębnowy (wł. hamulec dwuszczękowy wewnętrzny1) ? hamulec cierny segmentowy dwuszczękowy, w którym hamowanie powstaje na skutek tarcia wewnętrznej powierzchni obracającego się wraz z wałem bębna hamulcowego, z powierzchnią umieszczonych wewnątrz bębna nieobracających się szczęk pokrytych okładziną cierną.
Ten typ hamulca jest stosowany w niektórych samochodach (zwłaszcza na tylnych osiach), motocyklach i rowerach. Wadą w stosunku do hamulców tarczowych jest ich większa podatność na przegrzewanie się (?brake fade?), co zmniejsza skuteczność hamowania.
Spis treści
1 Budowa
2 Zasada działania
3 Rodzaje układów ?rozpieracz-szczęki?
4 Przypisy
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hamulec_b%C4%99bnowy
Wypuszczanie do sprzedaży nowych samochodów
Wypuszczanie do sprzedaży nowych samochodów możliwe jest po dokładnym sprawdzeniu ich stanu. Stosowanie się do takiej zasady pozwala na zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim użytkownikom dróg. W przeciwnym razie mogliby oni ulegać różnym wypadkom pomimo tego, że dokonali zakupu nowych samochodów. Dlatego produkcja nowych samochodów jest bardzo poważnym przedsięwzięciem i odbywa się według stałych etapów. Najpierw doświadczeni mechanicy wykonują projekty nowych samochodów, następnie są one produkowane według ich wskazań. Po dokładnym sprawdzeniu wszystkich funkcjonalności samochodu może on trafić do sprzedaży. Zwykle jednak kupno nowego samochodu zarezerwowane jest dla osób posiadających sporą gotówkę, a inni użytkownicy dróg sięgają po samochody używane.
W 1924 było w Polsce 7500 samochodów
Historia motoryzacji w Polsce (1900-1939)
Policjant kieruje ruchem w Warszawie, listopad 1939
Początki motoryzacji sięgają okresu sprzed I wojny światowej. W Warszawie w przededniu wybuchu wojny było zarejestrowanych 400 samochodów. Między poszczególnymi zaborami wyraźne były różnice w jakości dróg, jak i w zasadach ruchu drogowego (przykładowo w Austro-Węgrzech obowiązywał ruch lewostronny).
W 1924 było w Polsce 7500 samochodów, w 1927 16 0002, w 1929 29 4233, w 1931 27 0002, w 1935 24 8213. W okresie międzywojennym liczba automobilów w Polsce wzrosła do ponad 40 000, co jednak nadal stawiało Polskę na dalekiej pozycji pod względem ilości samochodów (należy pamiętać, że wówczas około 70% wszystkich samochodów na świecie znajdowało się w USA). Na przeszkodzie rozwojowi motoryzacji stała bardzo słaba jakość ówczesnych dróg, jak też mała zamożność społeczeństwa. Zaczęła się rozwijać komunikacja autobusowa, jednak kryzys gospodarczy w latach 1929?1935 spowodował pewien regres w motoryzacji, przykładem tego zjawiska może być liczba taksówek, która przed wybuchem II wojny światowej nie zdołała przekroczyć stanu z roku 1929.
W drugiej połowie lat dwudziestych wprowadzono w Warszawie sygnalizację świetlną, a w pewnym momencie liczba aut w stolicy osiągnęła liczbę 3500. Znaki drogowe w Polsce pojawiły się w 1927 r., jednak prawidłowa jazda była wówczas egzekwowana jedynie w obrębie miast4. Pierwsze stacje benzynowe w Polsce (zwane pompami) pojawiły się w 1924 w Warszawie (wcześniej benzynę kupowało się w aptekach i składach chemicznych). Na słabo zaludnionych, wielkich obszarach Kresów jeszcze w latach 30. rzadka sieć stacji benzynowych uniemożliwiała normalne korzystanie z samochodu5.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Motoryzacja